Terug...

Hallo allemaal,

Al weer bijna 2 weken ben ik terug in Nederland. Het was raar om terug te komen, ik had van meerdere mensen gehoord dat de de cultuurshock van Nepal naar Nederland groter zou zijn dan van Nederland naar Nepal en dit heb ik inderdaad ook zo ervaren.
Toen ik in Nepal aankwam voelde ik me meteen op mijn plek, ik werd meteen opgenomen in mijn familie daar, als dochter en zus en ze deden er alles aan om me thuis te laten voelen. In de eerste paar weken heb ik echt wel momenten gehad waarin ik dacht 'wat doe ik hier', maar dit was niet door de primitieve omstandigheden, deze accepteerde ik volkomen. Ik denk dat die momenten heimwee waren naar mijn familie en vrienden. Vooral de 3de week had ik daar last van en was ik regelmatig emotioneel.

In het begin had ik ook wat moeite met de cultuur, vooral de omgang met de kinderen. Het leek voor mij allemaal zo hardhandig te gaan, en dat heb ik ook zo naar jullie over laten komen, maar  als ik naar mijn volledig afgeronde 3 maanden terug kijk is het helemaal niet zo hardhandig als het op het eerste gezicht lijkt.

Ik herinner mij nog goed 'de dag van de gehandicaptenzorg'. Wij waren daar met de kinderen van de daycare van Suvadra en tientallen andere stichtingen. Er kwam een spreker en er zaten, ik denk iets van 80 mensen te luisteren waaronder al die kinderen met een beperking. Het viel Christine en mij op dat al die kinderen geen geluid maakten. Als je hier een werk- of woonvoorziening in loopt voor mensen met een beperking hoor je altijd wel gekrijs, geschreeuw of geluid..Tussen al die 80 mensen zat er niet 1 te krijsen. We verbaasden ons daarover totdat  er warempel 1 begon te krijsen, dit stopte meteen toen hij een hengst voor zijn hoofd kreeg van zijn begeleidster. Het was ons duidelijk waarom ze in Nepal niet krijsten. Dan kun je je gaan afvragen, is het normaal dat je hengst voor je hoofd krijgt, of is het normaal dat je de hele tent bij mekaar kan blèren. Het is wel ontzettend duidelijk dat het niet getolereerd wordt als je loopt te blèren.
Wij zien het als mishandeling als je slaat, maar als ik kijk hoe de cultuur in Nepal in elkaar zit, vind ik het eigenlijk ook wel weer een mooi iets.

Je raakt snel gewend aan alles, het altijd moeten afdingen als je iets koopt of in en op mekaar zitten als je met de bus reist of een uur wachten op je eten in een restaurant. Het gaat er allemaal niet zo snel. Als Nederlander die gewend is aan structuur kan dit heel frustrerend zijn, ik heb er van genoten. Het motto 'Als het vandaag niet lukt, doen we het morgen wel' past wel goed bij Nepal.

De eerste week hier in Nederland leek het alsof alles maar langs me heen ging. Alles gaat snel, gestructureerd en op tijd. Na 3 dagen in Nederland ging ik met de trein naar Zwolle, ik stapte uit op het station en het voelde alsof ik even de weg kwijt was, ik liep op mijn dooie gemakje naar de bus waar ik 2 minuten te tijd voor had en om me heen gingen was er een chaos van rennende mensen. Voorheen zat ik daar zelf midden in en had ik niet ervaren hoe gestrest dat over komt.

Soms verlangde ik terug te gaan naar Nederland om gewoon een bak koffie te kunnen pakken wanneer ik zin had of achter de tv weg te dommelen tijdens een film. De laatste paar weken had ik echter geen zin meer om terug te gaan, er stond een afscheid op me te wachten, een afscheid waar ik enorm tegen op zag. De dag voor het afscheid was ik al emotioneel en ik had mezelf voorgenomen om  niet in tranen uit te barsten waar de kinderen bij waren. Dat had ik ze beloofd, want ze vonden mijn lach zo fijn zeiden ze altijd. Vrijdag morgen ben ik nog weggevlucht naar Kathmandu om nog niet aan het afscheid te hoeven denken en nog een laatste keer Dalhbat te eten met iemand die ik tijdens mijn trekking had ontmoet. Toen ik in de middag terug was moest ik er toch echt aan gaan geloven. Eerst thuis afscheid genomen van oma en mijn broertjes. Dit ging wel prima. Toen door naar de kinderen.. Als afscheid had ik voor allen een mars gekocht, ik dacht dat ik genoeg had maar kwam er 1 te kort, wat voor mij geen probleem was want ik hoefde niet persee. In Nepal delen we alles! Ook deze mars die de kinderen niet dagelijks krijgen werd gedeeld zodat ik ook had. Mooi hè. Vervolgens zei Krishna, 'bewaar je er ook 1 van Susanne?' (Susanne was een paar dagen weg), ik zei 'die koopt ze zelf wel'..Krishna wees mij er op dat het er niet om gaat dat ze het zelf kan kopen, maar dat het om het gebaar geven gaat. Wat had die man toch een gelijk. Deepa, de gekste en vrolijkste meid die ik ooit in mijn leven ontmoet heb met ook toch wel een behoorlijk verstandelijke beperking heeft een half uur hartverscheurend gehuild. Het afscheid was zo dubbel, emotioneel maar tegelijkertijd die mooie dingen die me nog even mee worden gegeven en die ik nooit zal vergeten. Ik gaf Shova een dikke knuffel, en ze zei 'i want to see you're smile, otherwise i'll remember you as a sad girl but that's not fair because you smiles always to the children. Ja, deze kinderen hebben voor altijd een plek in mijn hart en ik heb ze belooft dat ik terug kom.

Van Krishna en Roshani nam ik afscheid op het vliegveld.  Ik heb een hoop 'mooie' mensen achtergelaten daar.

Ja en dan weer terug in Nederland. Het klinkt misschien egoïstisch, maar ik voelde me onbegrepen. Ik voelde veel verwarring..alles is hetzelfde gebleven,alles gaat weer precies zoals het ging en hoe ik het achterliet, maar ik ben veranderd. Het eerste nieuws wat ik hoor gaat over paardenvlees, wie gaat er nou lopen zeuren over paardenvlees dacht ik. Ik heb geiten en buffels gegeten maar er klaagde niemand over de darmen en het kraakbeen wat er bij in zat. Crisis?! Als we niet werken ontvangen we een uitkering, er komt licht uit mijn lamp als ik een knopje in druk en ik kan water uit de kraan drinken. Als ik tv keek irriteerde ik me aan de kleinste dingen kwam ik achter, maar met wie kan ik dat delen, als ik enthousiast was over iets wat ik had meegemaakt werd er wel geluisterd, maar begrepen voelde ik me totaal niet. Dit had ik vooral de eerste week heel sterk. Nu probeer ik een weg te vinden met mijn nieuwe gedachten en gevoelens, die ik niet kwijt wil maar wel moet aanpassen in het leven hier.  Waar een wil is, is een weg.