Waar een wil is, is een weg

Lieve allemaal
Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik vanuit Nepal een update doe tenzij ik bedenk dat ik langer hier blijf wat ik niet erg zou vinden. De volgende update zal weer in Nederland zijn :(
Het is lastig om een blog te schrijven van de afgelopen weken, heb veel meegemaakt en gevoeld en het niet bij gehouden, maar ik zal proberen het met jullie te delen.

Susanne, Peter en ik waren zaterdags uitgenodigd voor een ontbijt (dalhbat) bij Tulasha (de fysio van swarga 2) bij haar thuis in Kathmandu. In een veel te drukke bus zijn we naar Kathmandu gereden, maar ik blijf het leuk vinden om met de lokale bus te gaan. Haar huis bestond uit 1 kamer in een huis waar nog 4 andere families een kamer hebben. De kamer was ongeveer net zo groot als mijn slaapkamer, maar hier is het niet alleen een slaapkamer maar het hele huis. Keuken, eetkamer, slaapkamer, huiskamer in 1 en dat niet voor 1 persoon maar voor, in dit geval, 3 personen. Ze woont hier samen met haar man en Angel (dochtertje). Tulasha had een enorm uitgebreide dalhbat voor ons gekookt. Het is ontzetten lastig om het geld bij elkaar te krijgen om de hele maand door te komen met haar gezin maar daar zul je haar nooit over horen klagen en niks van merken. De sfeer tijdens het eten was onbeschrijfbaar, de gastvrijheid die hier is ga ik missen. Susanne, Peter, Angel en ik zaten met zijn vieren op het bed te eten en we moesten ons bord maar bij scheppen de hele tijd. Ze had zoveel eten gemaakt en dan voel ik me bezwaard om te zeggen dat ik genoeg heb want een koelkast heeft ze niet dis ze kan het over gebleven eten niet bewaren. Na het eten ging ze popcorn en een soort kroepoek maken en het had geen zin om te zeggen dat we vol zaten want het werd gewoon weer voor onze neus neer gezet en het is onbeleefd om het dan niet te eten. Met een veel te volle buik heb ik daarna in Kathmandu rond gelopen.

Het leek ons (Susanne, Santoshi en ik) leuk om uit te gaan in Nepal. Het kwam een keer ten sprake en Shanti (nichtje van Krishna) was er erg enthousiast over. Shanti is 26 maar was nog nooit in haar leven uit geweest. We besloten om op een vrijdag avond naar Thamel (toeristische gebied in Kathmandu) te gaan en daar een hotel te boeken. Shanti had Laximi ook mee gevraagd (een lerares van de daycare van swarga, 25 en ook nog nooit uit geweest). Vrijdags eind van de middag zijn we met zijn 4en naar Kathmandu gegaan, Santoshi was al in Kathmandu. We hebben daar gegeten en de man van het restaurant was erg enthousiast over ons omdat we een beetje Nepalees praatte..met als gevolg gratis cocktails. Rond half 11 besloten we een disco op te zoeken en op straat vroeg ik aan wat jongens of ze een goede disco wisten. Hun waren op weg naar 'fire' dus gingen we met hen mee. Een bijzondere ervaring om mee te maken, het uitgaansleven in Nepal. Het schijnt alleen in Thamel te kunnen, dus echt puur voor de toeristen. Binnen heb ik echter maar 3 toeristen gezien en voor de rest alleen maar Nepalezen. De muziek die gedraaid werd leek telkens aan het begin van het nummer bekend, maar van de meeste nummers hadden ze een Nepalese versie gemaakt. Rond 2 uur zijn we naar ons hotel gegaan waar ik een heerlijk bed had.

De laatste weekenden vulde ik meestal in met Susanne en naast Susanne heb ik ondertussen ook wat Nepalese vrienden waar ik soms wat mee af spreek wat ik erg tof vind. Alleen daarom al wil ik terug komen in Nepal.
De kinderen hebben 10 dagen vakantie gehad, mijn werkdagen waren dan niet sochtends en savonds, maar gewoon overdag. Veel kinderen waren een paar dagen thuis en daarom had Krishna de overgebleven kinderen van swarga 1 naar swarga 2 gehaald voor een paar dagen. Susanne en ik hadden besloten weer pannekoeken te bakken. Shova (oudste meisje van swarga met spina bifida) was nog nooit in haar leven in een supermarkt geweest, toen ik dat hoorde heb ik dat veranderd. Met Susanne overlegd en vervolgens shova gevraagd of ze mee naar de supermarkt wilde om boodschappen te doen voor de pannenkoeken. Dit wou ze maar al te graag. Onderweg naar de supermarkt zei ze dat ze de supermarkt niet in komt door het trappetje. Ik zei haar dat als je iets wil, dat mogelijk gemaakt kan worden. Susanne en ik heb shova met rolstoel en al in de supermarkt gezet. Shova heeft voor het eerst in haar leven boodschappen in de supermarkt gedaan. Mooi hè! Samen met haar hebben we het pannenkoeken beslag gemaakt en toen begon ze te twijfelen of ze wel pannenkoeken kon bakken want de keuken was zo krap met de rolstoel. Waar een wil is is een weg.. We hebben haar opgetild en op het aanrecht gezet en ze heeft pannenkoeken zit bakken en zelfs geleerd hoe ze de lucht in te gooien. Later zei ze met tranen in haar ogen dat dit een geweldige dag is.. Voor het eerst in een supermarkt geweest en daarna leren pannenkoeken bakken. Ik hou van mijn werk.
Momenteel werk ik niet meer, woensdag was mijn laatste werkdag en afgelopen donderdag is mijn vader aangekomen. Samen met Krishna heb ik hem opgehaald. Het was wel even raar toen hij daadwerkelijk voor me stond maar het was al snel fijn. Ik ben erg blij dat mijn vader hier nu is. De afgelopen jaren zijn niet altijd makkelijk geweest en de gesprekken die ik tot nu toe hier heb gehad met hem zijn ontzettend fijn en maken veel duidelijk en goed.
Met verschillende redenen en doelen ben ik naar Nepal gegaan en alles heeft positief uitgepakt en ik zou iedereen aanraden om een keer zo'n reis te maken.
Ik denk dat dit voor mij een afsluiting is van een hoop dingen en dat ik een compleet nieuwe start kan maken als mezelf. Ik voel me op dit moment echt mezelf en ik ben tevreden met mezelf zo.. Ik heb mijn onzekerheid los gelaten en ik hoop dat ik die hier in Nepal achter laat. Ik heb hier gevoeld dat ik mag zijn wie ik ben, dit heb ik altijd geweten, maar nog nooit zo gevoeld.
Er zijn veel dingen die ik ga missen als ik terug ben in Nederland.
Het verkeer lijkt echt een chaos maar ondanks de chaos is het relaxed.. mensen zijn niet sacherijnig en schelden niet op elkaar. Stel je even een 80km/u weg voor in Nederland.. Je zit in je auto en 'moet' om 16.00 bij een vriend zijn, voor je rijd een lange stoet auto's omdat er een tractor rijd die niet harder dan 45 km/u gaat, inhalen lukt niet want er is teveel tegemoetkomend verkeer, de auto achter je zit telkens erg dicht op je. Alleen als ik aan die situatie denk zie ik al gefrustreerde gezichten, scheldende mensen of een middelvinger. De weg van bhaktapur naar Kathmandu is een 2 baans weg, soms rij je met 4 auto's naast elkaar met af en toe een motor er tussen door, om je heen hoor je alleen maar getoeter (het toeteren is hier het geluid van 'pas op ik kom eraan') van alle kanten wordt je ingehaald maar niemand geeft een kick, het lijkt een chaos, maar als je naar de bestuurders kijkt is het helemaal geen chaos, de mensen zijn relaxed en geven geen kick om de auto voor hun die plotseling op de rem trapt of om de voetganger die midden op de weg staat. De mensen hebben hier het 'moeten' niet wat wij in Nederland zo erg hebben. Ik hoop dat het duidelijk is wat ik bedoel, in mijn hoofd heb ik het zo mooi helder maar ik vind het lastig om uit te leggen.
De gastvrijheid en de mentaliteit van de mensen hier laten je voelen dat je gewaardeerd wordt. Mensen hebben respect voor elkaar, iets wat ik in Nederland nog wel eens mis.
Ik ben erg benieuwd hoe het me in Nederland af gaat, ik zie er een beetje tegen op om het gestresste leventje weer in te gaan. Nu nog even een paar dagen flink genieten!!
Mijn paps is donderdag aangekomen, de eerste 2 dagen heb ik hem bhaktapur laten zien. Zaterdag avond was hij uitgenodigd bij mij thuis om dalhbat te eten. Het eten in de kleermakers zit op de grond was wat lastig voor hem maar eten met de hand ging best goed voor een eerste keer. Zondag zijn we naar Pashupatinath (grootste verbrandingsplaats) en Boudhanath (grootste stupa) geweest. Ik heb vrijwel de meeste dingen rondom Bhaktapur al wel gezien, maar het is wel leuk om het nog een keer te zien omdat ik er nu meer van af weet en er anders tegen aan kijk. Gisteren zijn we naar een 2000 jaar oude tempel geweest samen met Krishna en Susanne.
Vandaag is mijn kleine broertje Krishan jarig en zondag mijn andere broertje Krishal. Vanochtend heb ik dus een grote tika op mijn hoofd gekregen en het verjaardags ritueel gevierd. Bitte rijst met curd, een gekookt ei, een stuk mandarijn en een stukje taart hoort daar bij. Toen gaven ze mij een klankschaal. Zo gaat dat hier, niet krijgen maar geven.Toen kwamen de eerste tranen bij mij al met de gedachte dat ik vrijdag weg ga. Ik heb net een verjaardags kado voor mijn beide broertjes gekocht. Voor vanavond staat er met mijn hele familie dalhbat op de planning. Ik denk de laatste keer.
Gisteren heb ik geskyped met Nadia (1 van mijn beste vriendinnen) toen zei ik 'tot zaterdag', dat was raar! Maar ja inderdaad 'tot zaterdag'!! Iedereen die wil is welkom!